🏴 شب هشتم: «سال اندوه سر رسید و زهرا(س) تنها شد؛ غمِ خاموشِ خانهی وحی»
🔹دهم ماه رمضان، سه سال پیش از هجرت، خانهی پیامبر (ص) در سوگ بانویی فرو رفت که ستون استوار اسلام بود؛ حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها.
🔹او که نخستین زن مسلمان، همسر وفادار پیامبر و مادر حضرت زهرا (س) بود، پس از سالها فداکاری و تحمل سختیها، چشم از جهان فروبست.
🔹در آن روزهای سخت، حضرت زهرا (س) دختری خردسال بود؛ اما با قلبی والاتر از سن و سال، شاهد رنجهای مادر بود. خدیجه (س) پس از سه سال محاصره در شعب ابیطالب، دچار ضعف شدید جسمی شد. غذای اندک، تشنگی، و فشارهای روحی، او را به بستر بیماری کشاند.
🔹حضرت زهرا (س) در کنار بستر مادر، با دستان کوچکش عرق پیشانی او را پاک میکرد و با چشمانی اشکبار، نگران حال مادر بود. در واپسین لحظات، خدیجه (س) نگاهی پرمهر به دخترش انداخت و از پیامبر (ص) خواست تا پس از او، مراقب فاطمه باشد.
🔹پس از وفات مادر، حضرت زهرا (س) بارها در فراق او گریست. در منابع آمده است که پیامبر (ص) برای تسلای دل دخترش، از مقام والای مادرش نزد خداوند سخن میگفت و میفرمود: «خدیجه در بهشت، قصری دارد از طلا که در آن نه سر و صدایی است و نه رنج و اندوهی.»
🔹این داغ بزرگ، در کنار رحلت ابوطالب، سال دهم بعثت را به عامالحزن (سال اندوه) تبدیل کرد؛ سالی که پیامبر (ص) و حضرت زهرا (س) بیش از همیشه دلتنگ شده و در غربت فرو رفتند.
🥀هر شب از ایام غم بار فاطمیه روایتی داستانی داریم از زندگی بانوی بزرگ اسلام🥀
@AkhbarMashhad